Μαζί μου έλα στ' όνειρο

Μαζί μου έλα στ' όνειρο

Έλα μαζί μου στ' όνειρο.

Έλα κι άγγιξέ με.

Φλόγα μου που δεν έσβησες.

Για σένα τυραννιέμαι.

Τα χέρια απλώνω, εκλιπαρώ.

Έλα κι αγκάλιασέ με.

Τα χείλη μου σου φωνάζουν.

Για σένα κρατιέμαι.

Στα όρια του πουθενά.

Σε λίγες γραμμές χαραγμένες.

Στο γκρι του μολυβιού.

Σ' άσπρο χαρτί πλεγμένες.

Η λάμψη απ' το βλέμμα σου.

Το φάρμακο στον πόνο.

Το φως απ΄ το σκοτάδι σου.

Πάντα μου σπέρνει φόβο.

Στους ώμους το ψέμα βαραίνει.

Στις μέρες της αλήθειας.

Και οι ελπίδες χάνονται συχνά.

Στην συννεφιά της νύχτας.

Με πονεμένη περηφάνια σου μιλώ.

Δε ζούσα πριν να σε γνωρίσω.

Φύγε μακριά μου ή έλα κοντά

Τον έρωτά σου μην λησμονήσω.

Τα όνειρα δεν έχουνε καρδιά.

Αλλιώς θα σε μισούσαν.

Και της αγάπης μου τα δάκρυα.

Θα σε νοσταλγούσαν.

Κάπου μες τα φυλλοκάρδια σου.

 Έχεις ένα όνειρο χαμένο.

Έσκυψα με λατρεία το προσκύνησα.

Βαθιά το ‘χεις κρυμμένο.

Συγνώμη που φοβάμαι τις λέξεις.

Και δεν τολμώ να σου μιλήσω.

Μα πιότερο φοβάμαι τις στιγμές.

Κι αργοπεθαίνω πριν να ζήσω.

Τρελή διαίσθηση του παραλόγου.

Στον απόηχό σου ξημερώνω.

Την ώρα της ακατανίκητης σιωπής.

Στην απουσία σου τελειώνω.

Μαζί μου έλα στ' όνειρο.

Έλα, ταξίδεψέ με.

Μην φτιάξεις λέξεις να μου πεις.

Απλά αγάπησέ με.

Τη μάσκα της θλίψης μου πετώ.

 Στα μάτια μέσα κοίταξέ με.

Μπροστά μου μην μένεις σιωπηλός.

Κι αν κάνω λάθος που σ' αγαπώ.

Απλά συγχώρεσέ με.

Ποίηση:Μαρία Πεπικίδου

Σεβαστείτε τα πνευματικά δικαιώματα.

Σας ευχαριστώ.

Τρίτη, 21 Φεβρουαρίου 2012

Μαζί μου έλα στ' όνειρο

Έρωτας δίχως ανταπόκριση

Έρωτας δίχως ανταπόκριση

Έρωτας δίχως ανταπόκριση

Όποιος αγαπάει δίχως ανταπόκριση, μπορεί να δαμάσει το πάθος του γιατί ο ίδιος είναι δημιουργός του πόνου του. Αν δεν το κατορθώσει υποφέρει τουλάχιστον από δικό του λάθος.

Όποιος αγαπιέται δίχως να αγαπάει, δεν έχει σωτηρία, γιατί το μέτρο και το όριο αυτού του πάθους δεν βρίσκεται στα χέρια του, μα πέρα από τη δύναμη του και καμιά θέση δεν είναι αρκετά δυνατή μπροστά στην επιθυμία ενός άλλου.

Το αδιέξοδο αυτού του δεσμού, μονάχα ίσως ένας άντρας, μπορεί πραγματικά να το νιώσει, γιατί μονάχα γι΄αυτόν η ανάγκη της αντίστασης που χρειάζεται σε τέτοια περίπτωση είναι μαζί μαρτύριο και έγκλημα. Όταν η γυναίκα αμύνεται απέναντι σε έναν ανεπιθύμητο έρωτα, υπακούει κατά βάθος στο νόμο του φύλου της.

Ο έρωτας δίχως ανταπόκριση είναι ένα μάταιο βάρος που καθυστερεί τα βήματα μας. Ο έρωτας , η αγάπη δεν έρχονται ποτέ για να μας πληγώσουν και να μας πονέσουν κ δυστυχώς όμως ,φαίνεται ότι σε κάποιες περιπτώσεις το κάνουν κ Η επιθυμία για έναν τέτοιο έρωτα πολλές φορές , είναι περισσότερο συγκλονιστική κι από την εκπλήρωσή του κ  το σίγουρο είναι, ότι ο αναστεναγμός που βγαίνει για το ανεκπλήρωτο είναι και μια πηγή δύναμης για τη ζωή μας...μας βοηθάει να ξεχάσουμε και να ονειρευτούμε κ Μήπως οι άνθρωποι που διαλέγουν να αφοσιωθούν σ΄ ένα ανεκπλήρωτο έρωτα, που ποτέ δεν έζησαν ρεαλιστικά , δημιουργούν στη ζωή τους συναισθηματικά αδιέξοδα και εγκλωβισμούς ;κ Η εξαπάτηση του εαυτού μας μπροστά στην αίσθηση του ιδανικού και άφθαρτου γίνεται στο τέλος μια βασανιστική εμμονή.

Τι προσφέρει όμως ένας ανεκπλήρωτος έρωτας ; Γλιτώνουμε κυρίως τη σπατάλη ενέργειας. Αποφεύγουμε τις καθημερινές συναλλαγές, το άγχος για κοινά σχέδια ζωής, τις συγκρούσεις , τις διαφωνίες κ μια τέτοια αγάπη που βρίσκεται στο πίσω μέρος του μυαλού μας , χρειάζεται μόνο τη σκέψη μας κ ακόμα, απομακρύνει όλες τις δυσάρεστες και αγχωτικές καταστάσεις μιας ρεαλιστικής σχέσης κ Βασικά αυτό που έχει σημασία είναι να μάθει να αγαπάει κανείς κ χωρίς να ενδιαφέρεται για το που θα οδηγήσει αυτό και πώς θα ολοκληρωθεί κάνοντας το κύκλο του κΗ πραγματικά ώριμη αγάπη, η τέχνη να μάθουμε να αγαπάμε, δεν ενδιαφέρεται για το ανεκπλήρωτο κ το αν θα ολοκληρωθεί ή το αν θα εκπληρωθεί με κάποιο τρόπο, είναι μάλλον δευτερεύον κ σημασία έχει να μάθουμε να αγαπάμε κ να μάθουμε να αγαπάμε δίχως την απαίτηση να είναι ο άλλος ιδανικός κ να είναι όμως ιδανικό μας η ίδια η αγάπη και τα συναισθήματα που μας χαρίζει κ η ανιδιοτελής αγάπη σαν δείγμα ωριμότητας θα πρέπει να είναι στόχος όλων μας ,ανεξάρτητα αν εκπληρώνεται η οχι!

H γυναίκα στη ζωή ενός άντρα

H γυναίκα στη ζωή ενός άντρα

H γυναίκα στη ζωή ενός άντρα

Η γυναίκα στη ζωή ενός άντρα, πάντα στη ζωή ενός άντρα μια γυναίκα λυπάται που τον έχει και άλλη μια λυπάται που δεν τον έχει  

γιορτάζει ο ερωτας σήμερα ,τα περιστέρια της καρδιας μου

γιορτάζει ο ερωτας σήμερα ,τα περιστέρια της καρδιας μου

 

γιορτάζει ο ερωτας σήμερα ,μαζί με αυτόν μεγαλώνω και εγώ άλλον ένα χρόνο ,)θέλω να χαρίσω την αγάπη μου σε όσους κάνανε αυτό το ημερολόγιο να έχει τόσο πoλλους φίλους ! ευχάριστω όλους σας !

σε αυτό το ημερολόγιο έχω μιλήσει τόσο πολύ για αγάπη και ερωτα που θα ήταν κοροϊδία να κάνω ένα αφιέρωμα στον ερωτα η να πω αν είμαι ερωτευμένος η όχι και μάλιστα την ημερα της γιορτής του ,προτιμώ να σας χορέψω ένα βαλς  !

και να σας χαρίσω από τα περιστέρια της καρδιας μου ,αστερια ,λουλούδια ,και να είναι οι επιθυμίες σας για τον ερωτα σας .......... ευχές μου !

κάθισα και μέτρησα αγάπες που μου πήραν την καρδια μου ,μονο εσένα σκέφτηκα αγάπη μου που  δεν είσαι πια κοντά μου ,κάθισα και μέτρησα αγάπες που μου πήραν τα μυαλά μου μονο εσένα σκέφτηκα  και έφυγα μέσα στα μεσάνυχτα ! ξέρω πως κάποια μέρα θα ρθείς πάλι ξέρω πως θα ρθεις και θα μου μιλήσεις ξέρω, ένα τραγούδι θα ρθείς πάλι ξέρω ,μα μην αργήσεις γιατί αν θα ζω δε ξέρω !κάθισα και μέτρησα τις νύχτες που δεν είσαι πια κοντά μου ,μνήμες που δεν έσβησαν ξανά γυρίζουν κάθε βραδυ εδώ !ξέρω πως κάποια μέρα θα ρθείς πάλι ξέρω

 

Σαν παιδικό παράπονο..

Σαν παιδικό παράπονο..

..Ό,τι απόμεινε. 

Συντροφικότητα 

το καταφύγιο του ευαίσθητα ανθρώπινου

 του ξεχωριστού 
ο αχώριστος σύντροφος


PS:
Tις πιο μοναχικές στιγμές μου..
είσαι το  πιο ζωντανό κύτταρο 
της βαθύτερης μου σκέψης.

Αντώνης Καλογιάννης-Τα λόγια της αγάπης

Τα λόγια της αγάπης

Σταύρος Σταυρίδης

Τα λόγια της αγάπης
αγόρασε ένας κάλπης
να τα `χει όταν θέλει να γελά
και βλέπεις μια θυσία
με πόση αναισθησία
τη βάζει κάποιος να κατρακυλά.

Αυτά που λεν τις νύχτες
τα πήραν λωποδύτες
και τα `ριξαν για πλάκα στο νερό
κι ακούς ένα πηγάδι
κρυφά ν’ αναστενάζει
και λες μιλά η γη με το Θεό.

Αυτά που λεν οι ξένοι
και οι ερωτευμένοι
δεν είναι πια σκηνές του σινεμά
θυμίζουνε μαγεία
καρδιάς αιμορραγία
μα εσύ τα βλέπεις όλα μου φτηνά.

Μάνος Ελευθερίου

(στη μουσική Ηλίας Ανδιόπουλος)


ΔΙΑΜΑΝΤΙ

Τάσος Λειβαδίτης

Τάσος Λειβαδίτης "Kαμιά φορά"

Καμιά φορά, οι μενεξέδες

ενός χαμένου παραδείσου

ευωδιάζουν μες στον ύπνο μας

κι ύστερα είμαστε άρρωστοι για μέρες˙

παιδικές αμαρτίες του μεσημεριού

που τις εξάγνιζαν οι τρόμοι της νύχτας

ή το ανομολόγητο πού έδινε κάποτε

στις χειρονομίες μας κάτι απ' το άγνωστο..

θυελλώδη συμβάντα του δειλινού μέσα στο σπίτι,

ενώ έξω απλώς βράδιαζε.

Ώσπου μια νύχτα, ένας διαβάτης

περνάει στο δρόμο τραγουδώντας.

Πού έχεις ξανακούσει το τραγούδι αυτό;

Δεν θυμάσαι.

Κι όμως η νοσταλγία

όλων όσων ονειρεύτηκες,

τρέμει μες στο τραγούδι.

Στέκεσαι στο παράθυρο

κι ακούς σαν μαγεμένος.

Κι άξαφνα σε κάποια στροφή του δρόμου,

το τραγούδι σβήνει.

Όλα χάνονται. Ησυχία…

Tώρα τι θα κάνεις;

Η σιωπή κάνει τον κόσμο πιο μεγάλο.

Η θλίψη... πιο δίκαιο.

Eνας άγνωστος πολύ γνωστός

Γνωριστήκαμε νύχτα σ' ένα καφενείο κάτω από συνθήκες σχεδόν μυστηριώδεις —
από τότε ερχόταν συχνά, ιδιαίτερα μετά το έγκλημα έτρεξε αμέσως
«ποιος είσαι;» ρώτησα, 
«είμαι ο επόμενος», μου λέει, 
και θα περνούσαν χρόνια για να καταλάβω,
εκείνον τον καιρό έψαχνα να βρω κάτι που είχα χάσει 
(αν το βρω, ίσως σωθώ — ίσως σωθεί κι η ανθρωπότητα)
ή κοίταζα τα φωταγωγημένα τραμ μέσα στα παιδικά μου βράδια
«ποιος είσαι;» τον ικέτεψα, 
«θα το μάθεις, μου λέει, μα όταν θα 'ναι αργά», ανατρίχιασα — 
έτσι ερήμην ζήσαμε.
 
Στη στροφή του δρόμου σταθήκαμε κάτω από ένα φανάρι και κοιταχτήκαμε σιωπηλά, με μίσος. 
Άλλα αυτό είναι μια άλλη παλιά ιστορία αιώνων.

Τάσος Λειβαδίτης

Περιπλανήσεις

Περιπλανήσεις

Κύριε αμάρτησα ενώπιόν σου ονειρεύτηκα πολύ έτσι ξέχασα να ζήσω. Μόνο καμιά φορά μ' ένα μυστικό που το 'χα μάθει από παιδί ξαναγύριζα στον αληθινό κόσμο αλλά εκεί κανείς δε με γνώριζε. Σαν τους θαυματοποιούς που όλη τη μέρα χάρισαν τ' όνειρο στα παιδιά και το βράδυ γυρίζουν στις σοφίτες τους πιο φτωχοί κι απ’ τους αγγέλους.
Ο άλλος αδελφός μου πέθανε στο γηροκομείο κι όταν πήγαινα να τον δω, μου ζητούσε  λίγα χρήματα τόσο παρακλητικά
που ο θάλαμος ευωδίαζε Χριστούγεννα. Και συχνά διέσχισα έναν επικίνδυνο δρόμο για να προλάβω ένα φάντασμα
ή τις νύχτες έψαχνα απεγνωσμένα μέσα στο παρελθόν μήπως και βρω μια λεπτομέρεια που να με δικαιώνει. Άλλα εκείνο που μ' έκανε ν' απορώ είναι που υστέρα από μια ολόκληρη εξέγερση εγώ είχα ακόμα το κεφάλι πάνω στους ώμους μου. Κι ίσως αυτό να 'γινε γιατί πάντα ένας κήπος απλωνόταν γύρω μου χωρίς κανείς να τον βλέπει.
Και κάθε φορά που ξυπνάω δυσκολεύομαι να ξαναβρώ την ηλικία μου
Ανεμίζει στο παράθυρο η κουρτίνα σα ν' αποχαιρετάει κάποιον που μόλις έφυγε, ώ νεότητα!
Συνήθως κάθομαι στη σάλα κοιτάζοντας τον τοίχο «Όμως αν το
δεις, θα χαθείς», μου 'λεγε η μητέρα κι έκλαιγε «κι όμως, μητέρα, μόνο αν χαθώ θα το δω», και τότε ένιωθα πως είχα έρθει από πολύ μακριά και πήγαινα ακόμα μακρύτερα κι ο αέρας μύριζε απαλά σα να 'χαμε συγχωρεθεί για όλα ή άλλοτε περπατώντας τη νύχτα ολομόναχος άκουσα ένα πιάνο να παίζει κι οι θλιμμένες νότες του ήταν σα να 'ρχονταν απ’ το βάθος ενός ονείρου ή μιας άλλης ζωής που πήγαινα; τι γύρευα;

Θα ξαναγυρίσουμε ποτέ;
Άλλα τι σημασία έχει, αφού μόνο το ανεξήγητο είναι που δίνει κάποτε στα λόγια μας τη μαγεία ενός χαμένου δειλινού, ώρες νοσταλγίας, που μας κάνετε να ζήσουμε τρεις ζωές σ' ένα μοναχικό απόγευμα και συχνά στο διάδρομο συνάντησα πρόσωπα άγνωστα όπως όταν έχεις χάσει το δρόμο
ή μας συμβαίνουν γεγονότα που μας φαίνονται τόσο γνώριμα, πότε τα ξαναζήσαμε… που;
Ίσως γι' αυτό κλαίω σε ώρες ακατάλληλες.
Ώ ανεκπλήρωτο, που ακόμα κι όταν όλα μας εγκαταλείπουν, εσύ αφήνεις έξω από την πόρτα μας ένα μικρό γιασεμί.

Τελικά μου 'μείνε αυτή η συνήθεια, να κοιτάζω άλλου, έτσι σώθηκα από πολλές καταστροφές όμως είναι πράγματα που δε θα τα μάθουμε ποτέ, όπως το μάκρος των οριζόντων ή το βάθος της λύπης μας.
Κι υστέρα έρχονται εκείνες οι δύσκολες στιγμές που πρέπει ν' απαντήσεις… τι θα πεις;
Ά, Τερέζα, χάθηκες μες στον ανεμοστρόβιλο του κόσμου, αλλά το εκκρεμές θα χτυπάει πάντα στη δική σου ώρα, θυμάσαι; Κάποτε οι παράφορες μας έκαναν τους ταξιδιώτες να χάνουν το δρόμο τους
και τις δάφνες τους οι ποιητές.
Ανείπωτη στιγμή του κόσμου που δε θα τη ζήσουμε ποτέ εδώ στη
γη και τρέμει στον ουρανό με κάθε αστέρι κι οι ερωτευμένοι τα βράδια παίρνουν καθένας ένα μονοπάτι έξω απ’ το χρόνο, μα ώσπου να γυρίσουν έχει περάσει ο καιρός κι έχουν ξεχάσει ο ένας τον άλλον...
Κι άλλοτε συμβαίνουν γεγονότα συνταρακτικά, μα κανείς δεν τα προσέχει… Όπως αυτά τα φτωχά χειρόγραφα πάνω στο τραπέζι που τ' ανεμίζει κιόλας η λησμονιά  ή όταν ανεβαίνεις στο λεωφορείο αποχαιρέτησε το παρελθόν, γιατί δε θα 'χεις άλλη ευκαιρία να επιστρέψεις. Κι ένα άστρο στην άκρη τ' ουρανού είναι πάντοτε ένα ζήτημα ζωής και θανάτου.
Κάποτε ο μεγάλος μου αδελφός μου 'δειξε τη φωτογραφία μιας γυμνής γυναίκας… από τότε ο χρόνος μπήκε στην παιδική μου κάμαρα. Κι αργότερα, στο πάνω δωμάτιο, ξεψύχησε ο θείος Ηλίας κι εγώ του 'κλεισα βιαστικά τα μάτια για να μη δει πόσο μόνος έφευγε. Ώ χρυσάνθεμα των αλλοτινών καιρών, μέρες που φύγατε για πάντα αφήνοντας μιαν αόριστη ανάμνηση από τόσους πολλούς θανάτους
και λίγο μενεξεδί απ’ το δειλινό. Ώσπου σιγά σιγά, λησμόνησα. Είναι η μόνη δικαιοσύνη.
Θυμάσαι όταν ήμαστε παιδιά;
Βλέπαμε μια οπτασία να γυρίζει στο σπίτι, μια μέρα μάλιστα που κατέβηκε τη σκάλα, την ακολουθήσαμε. Όταν γυρίσαμε είχαν περάσει τα χρόνια, το σπίτι μας έπεφτε μικρό
και ξαναφύγαμε. Αγαπήσαμε, ονειρευτήκαμε, πήραμε μέρος σ' εξεγέρσεις κι άξαφνα ένα πρωί, όταν ξυπνήσαμε, με μια γυναίκα δίπλα μας στο κρύο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου, καταλάβαμε
πόσο λίγο είχαμε αγαπήσει τον πλησίον. Η γυναίκα κοιμόταν ακόμα…  Πλησίασα στον καθρέφτη και είδα πως ήμουν πάντα ξένος. Πού να πάω; Ένα τραίνο αντίκρυ στο σταθμό μόλις ξεκινούσε. Έβγαλα το μαντίλι μου και χαιρέτησα.
Κι έκλαψα σα ν' αποχαιρετούσα τη ζωή μου.
Βέβαια, θα έρθει κάποτε ο καιρός που όλα θα μαθευτούν, όμως εγώ δε θα πω τίποτα… ας αναλάβουν οι Γραμματείς, εγώ προτιμώ να κοιτάω με νοσταλγία το παλιό κουρείο, ίσως γιατί εκεί διαδραματίζονται γεγονότα που δε θα τα διαψεύσουν οι επερχόμενες γενιές
Έτσι, δεν εμπιστεύτηκα σε κανέναν ένα απ’ τα πιο ωραία μου όνειρα: να πεθάνω για την ανθρωπότητα, άλλωστε κι η μακροζωία μου είναι ύποπτη: συλλογιέμαι τόσο πολύ τους νεκρούς, πως να μ' αφήσουν να πεθάνω; Και μετά τον Θεό… αγαπώ τη θλίψη και λέω ευτυχώς, γιατί μόνον εγώ ξέρω τους λόγους όπως τότε, παιδί, που έζησα σε μεγάλους φωτεινούς κήπους με ροδιές κι εξαδέλφες
Κι αν ταπεινώθηκα είναι γιατί ζήλεψα τις καμπάνες: ποιος ο λόγος να υπάρχουν αν δεν τις χτυπούν.
Βγάζω το καπέλο μου και χαιρετώ, ώ χαμένη υπόθεση του κόσμου. 

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

Ξεφυλλίζοντας (και πάλι) τη σιωπή...

Ξεφυλλίζοντας (και πάλι) τη σιωπή...

Που βρίσκομαι, ρωτάς;;

Σε μια έρημο και περιφέρομαι άσκοπα.
Σε λίγο θα νυχτώσει και φοβάμαι.
Μου λείπει η σιγουριά της πάχνης στο τζάμι του δωματίου μου.
Μου λείπει το κόκκινο σάλι μου.
Οι πικροδάφνες στους μεγάλους δρόμους.
Οι μενεξέδες στα παρτέρια των πάρκων.
Μου λείπει η φλυαρία της ξεγνοιασιάς μου.
Ο ζεστός καφές παρέα με το φίλο μου.
Τα σοκολατάκια στην παλιά φοντανιέρα της μάνας μου.
Η μαρμελάδα από βατόμουρα.
Μου λείπει η τζανεριά στην άκρη του ακάλυπτου.
Το κλουβί με τα καναρίνια στο αντικρινό μπαλκόνι.
Η γάτα μου, η Μάργκυ.
Τα χαρτιά και τα μολύβια μου
(κι ας μην κατάφεραν ποτέ να δώσουν άσυλο στην ψυχή μου).
Σε μια έρημο βρίσκομαι. Και σε παρακαλώ, μη με ρωτάς γιατί.
Ξέρεις πως είμαι ανίκανη να δίνω εξηγήσεις.
Όμως. Απ ' όλα περισσότερο, θέλεις να μάθεις τι μου λείπει;
Το παραμύθι.
Το παραμύθι πως μια μέρα θα βρίσκαμε μια όαση μαζί!


Έχω ανάγκη από τις μικρές μου εξεγέρσεις.
Τις αποδράσεις από το πλαίσιό μου.
Τις λιποταξίες από τα πράγματα που με καθόρισαν.
Έχω απόλυτη ανάγκη από το γλυκό μου ψέμα
Αλλιώς...
Αλλιώς, πως θ' άντεχα ζωή μου να σ' αγαπώ!


Πάντα φεύγω.
Φεύγω, φεύγω, και πάντα φτάνω εκεί ακριβώς
απ' όπου έχω φύγει.
Μια ατέρμονη, αδιέξοδη φυγή. Σαν λιποταξία.
Μακάρι να μπορούσα κάποτε να φύγω απ' τη φυγή μου.
Μα μου φαίνεται πως είναι πια αργά. Σουρούπωσε...

Αλκυόνη Παπαδάκη

Κ.Π.Καβάφης_Το Πιόνι

Κ.Π.Καβάφης_Το Πιόνι

Πολλάκις, βλέποντας να παίζουν σκάκι,

ακολουθεί το μάτι μου ένα Πιόνι

οπού σιγά-σιγά τον δρόμο βρίσκει

και στην υστερινή γραμμή προφθαίνει.

Με τέτοια προθυμία πάει στην άκρη

οπού θαρρείς πως βέβαια εδώ θ’ αρχίσουν

οι απολαύσεις του κ’ οι αμοιβές του.

Πολλές στον δρόμο κακουχίες βρίσκει.

Λόγχες λοξά το ρίχνουν πεζοδρόμοι·

τα κάστρα το χτυπούν με τες πλατειές των

γραμμές· μέσα στα δυο τετράγωνά των

γρήγοροι καβαλλάρηδες γυρεύουν

με δόλο να το κάμουν να σκαλώσει·

κ’ εδώ κ’ εκεί με γωνιακή φοβέρα

μπαίνει στον δρόμο του κανένα πιόνι

απ’ το στρατόπεδο του εχθρού σταλμένο.

Aλλά γλιτώνει απ’ τους κινδύνους όλους

και στην υστερινή γραμμή προφθαίνει.

Τι θριαμβευτικά που εδώ προφθαίνει,

στην φοβερή γραμμή την τελευταία·

τι πρόθυμα στον θάνατό του αγγίζει!

Γιατί εδώ το Πιόνι θα πεθάνει

κ’ ήσαν οι κόποι του προς τούτο μόνο.

Για την βασίλισσα, που θα μας σώσει,

για να την αναστήσει από τον τάφο

ήλθε να πέσει στου σκακιού τον άδη.

Κ.Π.Καβάφης – Το Πιόνι (1894)

Κάθε μια νύχτα είναι μόνο μια σελίδα

Κάθε μια νύχτα είναι μόνο μια σελίδα
μες στο βιβλίο της ζωής μας το κλειστό,
που κάθε λέξη έχει κλέψει μιαν ελπίδα
κι αντί μελάνι έχει γραφτεί μ' ένα λυγμό...

Και τι ψυχή έχει μια νύχτα στους αιώνες,
και τι ψυχή έχεις κι εσύ να μ' αρνηθείς...
είμαστ' οι δυο μας μες στον κόσμο δυο σταγόνες,
κι εσύ μια θάλασσα ζητάς για να χαθείς...

Κάθε μια νύχτα είναι μόνο μια σελίδα
που θέλει θάρρος και κουράγιο να γραφτεί,
μα συ τρομάζεις, δεν μπορείς την καταιγίδα
κι αφήνεις πίσω τη σελίδα αυτή λευκή...

Μουσική: Νότης Μαυρουδής
Στίχοι: Τάσος Σαμαρτζής
Ερμηνεία: Σταμάτης Κραουνάκης

Εγώ δεν είμαι μόνο αυτός που βλέπεις

Εγώ δεν είμαι μόνο αυτός που βλέπεις

Εγώ δεν είμαι μόνο αυτός που βλέπεις, αυτός που ξέρεις
δεν είμαι μόνο αυτός που θα’ πρεπε να μάθεις.
Κάθε επιφάνεια της σάρκας μου κάπου τη χρωστάω
αν σ’ αγγίξω με την άκρη του δαχτύλου μου
σ’ αγγίζουν εκατομμύρια άνθρωποι,
αν σου μιλήσει μια λέξη μου
σου μιλάνε εκατομμύρια άνθρωποι -
Θ’ αναγνωρίσεις τ’ άλλα κορμιά που πλάθουν το δικό μου;
Θα βρείς τις πατημασιές μου μες σε μυριάδες χνάρια;
Θα ξεχωρίσεις την κίνησή μου μες τη ροή του πλήθους;
Είμαι κι ότι έχω υπάρξει και πια δεν είμαι -
τα πεθαμένα μου κύτταρα, οι πεθαμένες
πράξεις, οι πεθαμένες σκέψεις
γυρνάν τα βράδια να ξεδιψάσουν στο αίμα μου.
Είμαι ο,τι δεν έχω γίνει ακόμα -
μέσα μου σφυροκοπάει η σκαλωσιά του μέλλοντος.
Είμαι ό,τι πρέπει να γίνω-
γύρω μου οι φίλοι απαιτούν οι εχθροί απαγορεύουν.
Μη με γυρέψεις αλλού
μονάχα εδώ να με γυρέψεις
μόνο σε μένα

Τίτος Πατρίκιος

...το άρωμα μιας λέξης

...το άρωμα μιας λέξης

Σε είδα μέσα σε μια γκρίζα παγωμένη λίμνη, να τριγυρνάς με τη βάρκα σου.
Μου φάνηκες λυπημένος.
Είπα να κάνω την ψυχή μου νούφαρο,να ομορφαίνει τη λίμνη σου.
Δε φαντάστηκα πόσο άγρια χτυπούσαν τα κουπιά σου...