Τάσος Λειβαδίτης

Τάσος Λειβαδίτης "Kαμιά φορά"

Καμιά φορά, οι μενεξέδες

ενός χαμένου παραδείσου

ευωδιάζουν μες στον ύπνο μας

κι ύστερα είμαστε άρρωστοι για μέρες˙

παιδικές αμαρτίες του μεσημεριού

που τις εξάγνιζαν οι τρόμοι της νύχτας

ή το ανομολόγητο πού έδινε κάποτε

στις χειρονομίες μας κάτι απ' το άγνωστο..

θυελλώδη συμβάντα του δειλινού μέσα στο σπίτι,

ενώ έξω απλώς βράδιαζε.

Ώσπου μια νύχτα, ένας διαβάτης

περνάει στο δρόμο τραγουδώντας.

Πού έχεις ξανακούσει το τραγούδι αυτό;

Δεν θυμάσαι.

Κι όμως η νοσταλγία

όλων όσων ονειρεύτηκες,

τρέμει μες στο τραγούδι.

Στέκεσαι στο παράθυρο

κι ακούς σαν μαγεμένος.

Κι άξαφνα σε κάποια στροφή του δρόμου,

το τραγούδι σβήνει.

Όλα χάνονται. Ησυχία…

Tώρα τι θα κάνεις;

Η σιωπή κάνει τον κόσμο πιο μεγάλο.

Η θλίψη... πιο δίκαιο.

Eνας άγνωστος πολύ γνωστός

Γνωριστήκαμε νύχτα σ' ένα καφενείο κάτω από συνθήκες σχεδόν μυστηριώδεις —
από τότε ερχόταν συχνά, ιδιαίτερα μετά το έγκλημα έτρεξε αμέσως
«ποιος είσαι;» ρώτησα, 
«είμαι ο επόμενος», μου λέει, 
και θα περνούσαν χρόνια για να καταλάβω,
εκείνον τον καιρό έψαχνα να βρω κάτι που είχα χάσει 
(αν το βρω, ίσως σωθώ — ίσως σωθεί κι η ανθρωπότητα)
ή κοίταζα τα φωταγωγημένα τραμ μέσα στα παιδικά μου βράδια
«ποιος είσαι;» τον ικέτεψα, 
«θα το μάθεις, μου λέει, μα όταν θα 'ναι αργά», ανατρίχιασα — 
έτσι ερήμην ζήσαμε.
 
Στη στροφή του δρόμου σταθήκαμε κάτω από ένα φανάρι και κοιταχτήκαμε σιωπηλά, με μίσος. 
Άλλα αυτό είναι μια άλλη παλιά ιστορία αιώνων.

Τάσος Λειβαδίτης